19-08-2023
De maand juli stond voor mij in het teken van pieken. Het begon allemaal met het WK triathlon junioren. Wat was ik ontzettend trots dat ik hier aan de start mocht staan als enige Nederlandse. 65 meiden van over de hele wereld startten donderdag 13 juli om 17u op jacht naar de wereldtitel. Na een slechte start wist ik me naar voren te vechten en kwam ik voor de middenmoot het water uit. Op dit moment wist ik dat er heel veel mogelijkheden waren. Ik voelde me goed en weet dat ik in het junioren veld terug kan komen op de fiets. Zo gezegd zo gedaan en in de voorlaatste haalden we koplopers bij. De laatste ronde was hectisch met veel valpartijen. Door een fout kwam ik niet vooraan de wisselzone in en toen gebeurde het ineens voor mijn neus: bam een valpartij en ik vloog er met fiets aan mijn hand zo overheen. Nog een beetje verward van wat er gebeurde zocht ik mijn fiets en probeerde ik zo snel mogelijk mijn plekje te vinden in de wisselzone. Ondertussen was de kopgroep allang weg en begon ik met een achterstand aan mijn looponderdeel. Ik was bedonderd van de valpartij en kon mijn ritme niet meer vinden. Desondanks kwam ik weg met een 14e plek. Man man man wat was dat balen, er had zoveel meer ingezeten! Maar als je me in de ochtend had verteld dat ik een 14e plek zou bereiken had ik er voor getekend. Ondertussen kijk er meer dan trots op terug en ik weet van mezelf dat ik het kan. Nu alleen nog een keer laten zien!
Een week later stond ik aan de start van mijn eerste Bundesliga wedstrijd in Tübingen. Nieuwe week met weer een volledig nieuwe wedstrijd die samengaat met weer heel veel nieuwe indrukken. In tegenstelling van het WK was ik helemaal niet zenuwachtig en ik was hier maar voor een ding. Een beetje lol maken tijdens de wedstrijd! Ik was ook niet helemaal gefocust en zwom ook niet de meest rechte lijnen waardoor ik vlak achter de kop het water uit kwam. Maar zo dicht bij de kop het water uit komen had ik überhaupt niet bedacht van te voren. Uiteindelijk vormden we de 1e achtervolgende groep op de fiets, met enkele wereldtoppers. En dat was te merken, want wat ging het hard ! Het fietsonderdeel vloog voorbij en ik had op dat moment geen idee hoe ik überhaupt het lopen ging overleven. Elke ronde bestond namelijk uit kasseien en een flinke klim en een afdaling. Het doel was lol maken en dat was ook wat ik deed. De wereldtoppers moest ik laten gaan, maar daarachter kon ik me goed stand houden. Ik werd 8e in mijn eerste Bundesliga race. Geen woorden die kunnen uitdrukken hoe trots ik was. Kijk zie je wel, ik ben gewoon in vorm!
Dat ik in vorm was, bleef niet onopgemerkt. Een week later kreeg ik een telefoontje of ik meewilde doen aan de relay tijdens het WTCS event in Sunderland. Ik hoefde niet lang na te denken, want dit was een droom die uitkwam! En dus stapte ik binnen 24 uur van dat telefoontje het vliegtuig in naar Engeland. Vanuit het team en staff werd de druk er voor mij afgehaald en het enige wat ik hoefde te doen was ervaring opdoen. Dat gaf mij zo’n fijn gevoel dat de druk er inderdaad afging. Ik zou als 4e startten en ze tikten mij aan in een groepje om plek 11-13. We lagen er niet super voor als teamNL maar ik wist me stand te houden tussen de elite en liep uiteindelijk naar plek 12. Alle indrukken eromheen, de wedstrijd opzich en in het bijzijn van de wereldtop heb ik zo ontzettend veel ervaring opgedaan. De motivatie lag hoger dan ooit om ooit hier een individuele wedstrijd te mogen starten. Geen moment spijt gehad van de keuze om zo lastminute naar Sunderland te gaan.
Het schema moest worden aangepast en zodra ik thuis kwam was het uitpakken en direct weer inpakken want het EK junioren kwam er alweer aan. Het was zo ontzettend tof om in een keer zo te leven voor de sport. We vlogen dit keer naar Turkije, waar het EK plaats zou vinden over een supersprint. Een wedstrijd met op dag 1 een serie, dag 2 de finale en dag 3 de mixed relay. Eerlijk is eerlijk, ik was mentaal wel moe aan het worden en dat zag je terug in de manier van racen. Het was allesbehalve een foutloze race en ik wist me met enige moeite te kwalificeren voor de finale. Direct na de finish wist ik de knop moest om. Na veel te overleggen met de staff daar en mijn coach in Nederland voelde ik me enigszins voorbereid op de finale die op zaterdagochtend zou plaats vinden. Waar de druk in Sunderland nauwelijks aanwezig was, had ik hem dit keer voor mezelf ontzettend hoog gezet. Ik wist me met zwemmen redelijk goed stand te houden, werd helemaal weg gedrukt bij de laatste (en enigste) boei en kwam toch weer achteraan het water uit. De groep kwam samen op de fiets, dus geen reden tot paniek. Het laatste rondje was wederom hectisch en in een van de laatste bochten schoot iemand rechtdoor en reed mij aan. Ik mocht achteraan aansluiten bij het peloton maar dat was ook het einde van een goede klassering. Mijn lopen was namelijk okay, maar nooit goed genoeg om naar voren te kunnen lopen. Ik kom weg met een 22e plek, heel veel ervaring en nog steeds op een wolk van alles wat ik deze maand gedaan heb.
Nu is het tijd om even een aantal dagen in Raalte te spenderen, een kleine citytrip naar Parijs en leuke dingen te doen met vriendinnen! Want och ook dat heb ik wel gemist tijdens deze drukke maand!
